8

وای خدایا امسال چقدر ظرفیتارو کم کردن ! وای اصن باورم نمیشه شقایق بره پرستاری اونم دانشگاه تیپ سه ! خیلی وحشتناکه امسال ، رقیبای خیلی سرسختیم دارم ، ولی نمیترسم و تنهایی میرم جلو من یادم نمیره کی هستم

خستم از این همه احساس ترس و ناامنی و گسیختگی . خیلی سخته که ندونی سرنوشت چی میخواد سرت  بیاره . چه قد اینروزا واسم بد میگذره و خبر موفقیت بقیه اذیتم میکنه .

قانون چهارم نیوتن : اینروزا همه یا پزشکن یا دانشجوی پزشکین یا دارن پزشکی قبول میشن •-●

فقط امیدوارم ده سال بعد که به این همه غصه و دعوا و ناراحتی نگاه میکنم بتونم بگم ارزششو داشت :)  چه قد این احساس جاموندگی توانایی لذت بردن از کوچکترین چیزا رو هم ازم گرفته ... ای کاش منم هنری یا چیزی داشتم که بتونم بهش دل خوش کنم ... 

ای کاش می مردم و بابامو اینطوری نمی دیدم ... ای کاش نمیدیدم از دستای من غذا میخوره من جز بابام کسیو ندارم نکنه چیزیش بشه ؟ خدایا کمک

خودمم نمیدونم چی داره سرم میاد '-' تابستونی که گذشت هیچ شباهتی به تابستونی که تو ذهنم ساخته بودم نداشت ... چی فکر میکردمو چی شد ... 

پزشکا نمی تونن تشخیص بدن بابام چشه ؟ چرا هیچ دارویی فایده نداره ؟ هیچ  وقت بابامو اینطور ندیده بودم :( ممکنه یه مریض بخاطر این علائم اکسپایر شه ؟ نه نه نه نه .... بالاخره پریود شدم این از اوناییش بود که از دو هفته قبلش اعصابم خراب بود ، از اونایی که از چند روز قبلش منتظرش بودم ... خب شد ؛ آخیش ...